jego oryginalnych egzemplarzy, m.in. broń sułtańska w Muzeum Starego Seraju w Stambule. W Polsce szable tego typu występowały sporadycznie, stąd też można domniemać, że zachowane w naszych zbiorach okazy pochodzą wyłącznie z importu, a nie są oryginalnymi wyrobami miejscowych rzemieślników.<br>Typ drugi - to najbardziej charakterystyczne i zarazem najbardziej rozpowszechnione w Polsce szable węgiersko-polskie. One wywarły bezpośredni wpływ na wykształcenie się późniejszej chronologicznie szabli husarskiej, o czym szerzej w dalszych częściach książki. Szable tego typu mają rękojeści większe i masywniejsze, ich grubsze trzony drewniane są obciągane skórą, często owijane drucikiem, od strony zewnętrznej są prostopadłe, a od wewnętrznej półokrągłe, lekko wklęsłe