kilka pięter i było niesłychanie skomplikowane komunikacyjnie. Schody znajdowały się tylko gdzieniegdzie i łączyły najwyżej dwie kondygnacje, a główne usługi pionowe opierały się na windach. Promenując z tłustym naliczyłam ich dziewięć, przy czym niektóre były całkowicie otwarte i chodziły bez przerwy w górę i w dół. Wsiadało się do nich w biegu. Okropnie nie lubię takich wind i staram się z nich nie korzystać, bo zawsze jedna noga zostaje mi nie tam, gdzie powinna. Drzwi, jeśli już istniały, otwierały się samodzielnie na zasadzie fotokomórki, fragmenty przeszklonych ścian też, klimatyzacja dmuchała, ssała, chłodziła i wachlowała, a wszystko to razem działało bezszmerowo i niepojęcie