ścigające mnie kroki, czemu towarzyszyła dramatyczna wymiana zdań z biegnącą teraz za nim macochą. Zapadłem w mroczne penetralia domu. Był to jakiś składzik na owoce, czy warzywa. Nie słysząc już za sobą zmylonej pogonii zakopałem się po czubek głowy w siano, czy słomę i tak trwałem przyczajony chyba dość długo w ciemności i w słabnącym stopniowo strachu, aż pojawiło się światełko i cichy, nawołujący mnie głos macochy. Miała ciężkie zadanie, by jej współczucie dla mnie nie podważyło autorytetu ojca w moich oczach i nie umniejszyło mojego poczucia winy, zwłaszcza, że w głębi duszy nie przypisywała zapewne zaimkom pozycji, jaką zajmowały według ojca