miałem poznać dopiero wtedy, kiedy zaczęły się wakacje i konne rajdy w towarzystwie dużych, "normalnych" koni. Wtedy okazało się też, że Lola nie znosi doznawać porażki - być prześcigniętą. Zamieniała się w pędzącego charta (chociaż sylwetkę miała nie taką), gotowa paść raczej, niżby miał ją pokonać któryś z "dryblasów", jak zapewne w duchu nazywała swoich rywali. Tę, zżerającą ją, ambicję odczułem zwłaszcza podczas konnych eskapad z moim bratem, o czym będzie jeszcze mowa. <br> Kiedy wreszcie udało mi się Lolę dosiąść, nieruchomiała niczym posąg wierzchowca i nie dawała się zmusić do oddalenia od stajni. A, gdy w końcu ruszała stępa (lub truchtem najwyżej), zmuszona