przez te wszystkie lata oficjalna kultura w NRD. Poza może Rumunią, nie było chyba w szczęśliwie zgasłym Bloku Wschodnim ani jednego kraju, w którym przedstawienia Łamistrajka w roku 1988 nie zakłóciłyby niepowstrzymane ryki śmiechu na widowni.<br> Ale Łamistrajk, jak się dowiadujemy od niestrudzonego tłumacza-komentatora, był w swoim czasie sztuką w gruncie rzeczy bezprzykładnie śmiałą. Fabuła bardziej typowa byłaby przecież polegała na tym, że wszyscy przedstawiciele klasy robotniczej ustawiliby się w rządku za naszym stachanowcem i wraz z nim wkroczyli jednomyślnie i heroicznie do wnętrza rozpalonego pieca, szczęśliwi, że przyspieszają o tydzień nastanie promiennej przyszłości dla swoich wnuków. "Podejście Müllera", tłumaczy Weber, "było