niestworzone historie i w nie wierzy, to znaczy, że jest z nim coś nie tak. Mają także skłonność do kwestionowania wyobrażonej przez malucha rzeczywistości i ośmieszania jej, a to duży błąd.<br>Jeśli dziecko, które fantazjuje, zachowuje się normalnie we wszystkich innych okolicznościach, jeśli opowiada nam o swoich fantazjach - wszystko jest w porządku i nie ma powodu do obaw. Jawne fantazjowanie świadczy o tym, że dziecko jest na tyle w dobrej kondycji emocjonalnej, że potrafi twórczo radzić sobie z frustracją wywołaną nie spełnionymi potrzebami.<br>Niepokój rodziców powinna natomiast wzbudzić samotna ucieczka dziecka w nierzeczywistość, wycofanie się, ukrywanie się przed innymi w swym wewnętrznym