wzorów architektury pogańskiej i nadawało im nową funkcję religijną i nowe treści ideowe. W przeciwieństwie do dawnych pogańskich świątyń, które - jak wierzono - były miejscem dla bóstwa, świątynie chrześcijańskie stanowiły miejsce spotkań wiernych z sobą i z Bogiem. Rozwój sakralnego budownictwa chrześcijańskiego, po wydaniu edyktu tolerancyjnego, szedł w parze z przemianami w zakresie życia liturgicznego. W IV w. wykrystalizował się pewien wzorzec pobożności i życia liturgicznego, który będzie kontynuowany w następnych stuleciach. Niedziela staje się dniem świętym dla ogółu mieszkańców cesarstwa. Tworzy się liturgia roku kościelnego z jej centrum paschalnym (Wielkanoc). Powstaje problem ustalenia daty tego centralnego święta - sprawa, która jest przedmiotem długotrwałych