zmatowiałego lustra pozostałym między gipsowymi pilastrami, rozczesuje włosy uwolnione z pod zawoju z chusty. Przelewają się pod grzebieniem ciężką falą, Bogna znowu widzi ich bogactwo, w ten sam sposób postrzega twarz, czuje nagie ramiona ze śladami opalenizny. Ma ciało. Doznaje stanu posiadania jak cudu i przygląda się sobie Jego oczyma.<br>&lt;q&gt;"... w zgodzie na życie w samotności)) nie szukałam już wielkich uczuć)) gdy naraz)) słowem)) Ty)) otwarłam pierwszy nasz dzień..."&lt;/&gt; - wynurzyła się z pamięci fraza z wiersza Brzostowskiej.<br>- Powój skubany, roślina pnąco oplątująca - bez złości mruczy Sowa. Wciąż zdumiewa go metamorfoza tej kobiety, którą zna zdawałoby się od zawsze.<br>Inne miasto.<br>W zaborze