znalazła schronienie w sierocińcu. Pracowała tam ponad siły, szorując kotły, dźwigając stągwie aż do samego rozwiązania. Chłopcy przedrzeźniali ciężarną, wpychając poduszki pod koszule. Kradli cukier i sikali do balii z praniem. Codziennie rano stawali na dziedzińcu w dwóch szeregach. Wyprężeni jak rekruci, wystrzyżeni na zero, wodzili przekrwionymi oczami za przedwojennym wachmistrzem śnieżańskich ułanów, a jeśli było to konieczne, w milczeniu skakali żabką do upadłego. <br>Nocą zgiełk złych myśli rozsadzał grube mury. Bezsenność szerzyła się w sierocińcu jak zakaźna choroba. W czerwonej poświacie przy uchylonych drzwiczkach od pieców rzucano nożami w podłogowe deski dla zabicia czasu. Brama się otwierała przed tymi, którzy