Larsa von Triera. Co najmniej jeden z tych obrazów, film Larsa von Triera, wydaje się godny omówienia. Ale przedtem kilka słów epitafium (mam nadzieję, że nie ostatecznego) dla Andrzeja Żuławskiego. Typ jego geniuszu zawsze zmuszał go do oscylowania w pobliżu subtelnej granicy oddzielającej właściwą mu <orig>nadekspresję</> od stuprocentowej grafomanii. Jeśli wahadełko przechylało się w stronę geniuszu, mogliśmy podziwiać "Diabła", czy "Najważniejsze jest kochać", kiedy jednak wahadełko przechyliło się na stronę grafomanii, otrzymaliśmy "Szamankę" oraz cykl felietonów w miesięczniku "Twój Styl". A swoją drogą stylistyczna <orig>nadekspresja</> stylu Żuławskiego musi się wydawać owocem zakazanym wydającej to pismo pani Kaszubie (ona poważnie tak się