atrakcyjną i pomysłową stylistykę, która do niedawna była mocną stroną autorów z łódzkiej WFO. Bardziej wyrazisty przykład to "W stronę Rajskiej" I. Englara. Autor opowiada o swojej babci, sędziwej Kaszubce, którą pragnął olśnić wyprawą maluchem do Gdańska. Staruszce nic się nie podoba i nie przekonują jej naiwne zapewnienia wnuka o walorach teraźniejszości. Miasto wydaje się bohaterce okropne, pragnie jak najszybciej wrócić na wieś. Mógłby powstać niezły dokument, gdyby realizator zdystansował się od z góry powziętych założeń. Więcej czasu poświecił jednak budowaniu cukierkowatej <orig>atmosferki</>, eksponowaniu własnej osoby, niż refleksji nad trafnością zastrzeżeń staruszki. "W stronę Rajskiej" przypomina niezamierzoną parodię "pozytywnych" wywiadów, które