powolutku, odwróciłem głowę i policzkiem przylgnąłem do ciepłego uda Poliny. Owionął mnie zapach jej spódniczki pomieszany z wonią zwietrzałych perfum "Coeur de Jeanette". Zamknąłem oczy, lecz w tej samej chwili przywidziało mi się, że trzymam głowę na kolanaeh panny Kazimiery i że zaraz ujrzę jej twarz z wypukłym czołem okolonym warkoczem i cienką szyję w białym pikowym kołnierzyku.<br><br> Spi mładieniec moj priekrasnyj,<br> Bajuszki - baju...<br><br> - zanuciła Polina i obraz panny Kazimiery rozpłynął się jak smużka niebieskiego dymu.<br><br>- Wracamy do domu - rzekła Pola głosem nieco znużonym. Wstała i wygładziła rękarni spódniczkę.<br><br>- Nie martw się, Adamczyk - dodała po chwili. - Spójrz, jak jest pięknie. Chyba