zadania, każde w innej technice - w oparciu o prace studyjne. W dodatku potrzeba było specjalnych zachodów, aby na przykład dowiedzieć się, co adiunkt Stanisław Rzepa - znakomity spec od wklęsłodruku - wyjął z kieszeni fartucha, by kilkoma ruchami wprawnej ręki przygotować na gorącej blasze tak zwany miękki werniks. Zupełnie inaczej myśleli o warsztacie graficznym następcy adiunkta Rzepy i profesora Jurkiewicza - Gardowski czy Wejman. Traktowali go jako immanentną część procesu twórczego. Doświadczając warsztatu - przedzierając się przez techniczne tajniki - uczyliśmy się czegoś więcej niż rzemiosła. Dopiero dziś mogę to docenić. Profesor Wejman dzielił się ze studentami swoją wiedzą, bo sam rozwijał się twórczo. Notabene profesor