w społeczeństwie, spychani na margines, określani mianem dziwaków, "nieudaczników". Stają się śmieszni dla innych, ponieważ cenią bardziej prawdę niż profity. Sytuację członków tej rzeczywistej elity duchowej pogarsza fakt rozproszenia. Nie stanowią oni zwartej grupy na wzór robotników. Nie było i nie ma partii politycznej, która by nakłaniała do wysiłku tworzenia wartości kulturowych. Jest to paradoks polegający na tym, że inne są oczekiwania w stosunku do żywych niż kryteria ocen przykładane do pokoleń minionych; w szczególny sposób ceni się te, które tworzyły wielkie dzieła kulturowe.<br>Elita wyodrębnia się na podstawie wspólnych właściwości, które mogą wzbudzać w innych podziw i szacunek lub niechęć