można by uznać (zachowując ironię obecną w wypowiedzi poety) za swoiste uogólnienie przeobrażeń, jakie się dokonywały w postawach pisarzy po Marcu 1968 roku, a kulminowały w latach stanu wojennego. Jakie to były wnioski? - najpełniej, jak sądzę, wyraził je Andrzej Werner w książce Polskie, arcypolskie. Punkt widzenia autora oraz jego sposób wartościowania nurtów obrachunkowych, rewizjonistycznych w powojennej kulturze polskiej wydają się reprezentatywne dla sporej części środowisk opozycyjnych.<br> Postawę Wernera i tych środowisk określić by można jako ograniczony, samokontrolujący się krytycyzm. Krytycyzm ów był efektem rewizji rewizjonizmów (historycznych i literackich), cechował się opozycyjnością i nieufnością wobec (wcześniej aprobowanych!) postaw szyderczych i sądów obrachunkowych