baconowski motus fugae.<br>Na renesansowej rycinie Albrechta Dürera ubrany w Erazmową zbroję rycerz Chrystusowy jedzie stępa na ciężkim rumaku, nie zwracając uwagi na śmierć i diabła, wiernych towarzyszy swojego siodła.<br> Sępowy rycerz z Sonetu IIII ucieka przed szatanem, światem, ciałem i śmiercią, ucieka pod wirującym szaleńczo niebem, przynaglany wewnętrzną trwogą - "wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie", bo w ucieczce przeszkadza mu wciąż nieusuwalne pożądanie rzeczy:<br>&lt;gap&gt;<br>Ucieczka staje się więc modus vivendi, szalony ruch - obowiązkiem, spoczynek zaś klęską i samounicestwieniem. Jesteśmy w tym momencie na antypodach renesansowej antropologii, która ruchowi świata, symbolizowanemu przez ślizgającą się na kole kapryśną Fortunę, konsekwentnie przeciwstawiała stałość człowieka