uważam za swoją ojczyznę. A jednak nie zasłużyliśmy na pełne zaufanie...<br>- No cóż wy gościa w progu trzymacie! - odezwała się Zosia. - Proszę, niech pan wejdzie i usiądzie z nami.<br>- Bardzo to miło z waszej strony, barysznia. Postaram się odwdzięczyć. Pani ma zastanawiającą urodę.<br>- Komplement w północnym Kazachstanie! Dla damy w watowanych portkach.<br>- Widzę panią w długiej, białej sukni - uśmiechnął się. - Zawsze ufałem swojej wyobraźni. Pomagała mi żyć.<br>- A czym się pan zajmował?<br>- Och, wieloma sprawami. Trochę malowałem. Trochę grałem na fortepianie. Trochę marzyłem o sztuce. A ponieważ zajmowałem się wszystkim po trochu, skończyło się na niczym. Bez osiągnięć doczekałem się siwej