najwyższe zainteresowanie budziły te kwestie, które dawały asumpt do rozważań o tropach literackiej autorefleksji, postaciach autotematyzmu krytycznoliterackiego dyskursu, o lekturze jako deziluzji czy wreszcie o samym tekście krytycznym jako figurze tekstu literackiego. Tomasz Burek we wspomnianej rozprawie właśnie "krytykę jako filozofię literatury" i jako "literaturę o literaturze" uznawał za najbardziej ważką i aktualną tradycję. Atrakcyjność dyskursu znawcy była więc znacząca i nie pozostała bez następstw: w latach siedemdziesiątych dla studentów polonistyki, młodych adeptów literatury i krytyki, lektura redagowanych i wydawanych w Instytucie Badań Literackich "Tekstów" była równie ważna (jeśli nie ważniejsza), jak lektura "Twórczości", nie mówiąc już o tym, że do