słowacko-węgierskiej.<br> Teraz prowadził Andrzej Frączyństy, który przed wojną<br>bywał w jeszcze słowackich Koszycach u znajomego. Szli cały<br>czas lasem, droga była ciężka, gdyż musieli się przedzierać<br>przez zwały śniegu. Wreszcie nad ranem udało im się przedostać<br>na drugą stronę. Zdecydowali, że z uwagi na wczesną porę<br>nie będą jeszcze wchodzić do miasta. Byli nieludzko zmęczeni,<br>bolały ich nogi, chciało im się spać.<br> Dopiero o godzinie ósmej zdecydowali się opuścić krzaki,<br>w których się ukryli. Chcieli jechać pociągiem do Budapesztu.<br>Szli gęsiego w znacznych odległościach, ale takich, by każdy<br>widział co najmniej jednego kolegę przed sobą. Andrzej<br>Frączysty pamiętał jeszcze ulice