Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej; oddzielał nas od nich pas skalnych płyt, które połyskiwały lodem w zimnym świetle. Postanowiliśmy dotrzeć do nich okrężną drogą, najpierw zniżając się jednym ze stromych żlebów niemal aż nad staw, a następnie podchodząc innym do oczekujących.<br>Wreszcie jesteśmy przy nich. Wszystko w porządku. Osłabiony zobaczywszy nas odzyskał werwę. Z góry schodzi ten z grani. Jesteśmy więc w komplecie. Rozpinamy poręczówkę i wnet wychodzimy na Przełęcz pod Chłopkiem. Wciąż trwa noc, choć wyczuwamy, że za chwilę podniesie się słońce.<br>Wracamy z tej nietypowej wyprawy znużeni nocnym wałęsaniem się po południowych stokach Mięguszowieckiego Pośredniego. Niech żyje krajoznawstwo - A. Blacha tak