punkt wyjścia i zarazem odniesienia.<br> Charakterystyczny stylistyczny paralelizm czasowy mszy można by uporządkować <br>następująco:<br> ­ cecylianizm "ortodoksyjny", klasyczny, uprawiany w I poł. stulecia do ok. <br>lat 30-ych,<br> ­ tendencja tradycjonalistyczna, dominująca, utrzymująca się przez całe stulecie,<br> ­ elementy tendencji restauracyjnej ­ sporadycznej, odradzającej typ missa <br>parodia.<br> Dookreślenia "ortodoksyjny", "klasyczny" w odniesieniu do stylu wiążę tu ze <br>studiami polskich kompozytorów w Ratyzbońskiej Szkole Muzyki Kościelnej ­ głównym <br>centrum cecylianizmu. Kompozytorzy ci studiowali bowiem i świadomie przejmowali <br>założenia stylistyczne w takim właśnie kształcie. Można tu wymienić m.in. cykle <br>J.Surzyńskiego, M. Surzyńskiego, Furmanika, Gieburowskiego i Chlondowskiego. <br>Twórców tych dzieli niekiedy różnica pokolenia, lecz ich msze wykazują