psychologiczną ubiegłowiecznego anarchisty? To pytanie rodzi natychmiast następne - o źródła naszej wiedzy w tym względzie. Trudno przecież zadowolić się pospiesznymi i stronniczymi relacjami, którymi zasypywały czytelników media epoki zamachów, nawet jeśli wsparte były nazwiskami ludzi o niepodważalnym autorytecie naukowym. Owo podszyte sensacyjnością zainteresowanie nie owocowało zresztą żadnymi wartościowymi opracowaniami, co wiązało się w pewnej mierze z nagminnym sytuowaniem anarchistów w szerszych kontekstach. Godny uwagi wyjątek stanowi jedynie znane studium Hamona. Jego słabości, wynikające z tendencyjności autora i ograniczenia się przezeń wyłącznie do przedstawicieli anarchokomunizmu rekompensuje w pewnej mierze fakt, że wnioski opierają się na interesujących badaniach ankietowych. Stu siedemdziesięciu respondentów Hamona