Magnitogorska starał się odpędzić od siebie złe myśli, chociaż pod bladoróżową kopułą nieba poczuł chwilową sztywność zaciśniętych aż do bólu szczęk i delikatne mrowienie wokół warg. Ni stąd, ni zowąd bogata wyobraźnia zaczęła podsuwać wątpliwości czego się podjął. Wraz z narastającą bojaźnią oczekiwał zagrożeń, które się z realizacją tego zadania wiązały. i nagle poczuł się zupełnie tak, jakby przebiegł daleko w głąb po sterczących z rozległego bagna spróchniałych od słońca i wilgoci pniach, po których niestety powrotu już nie ma. Znalazł się po drugiej, zdecydowanie bardziej niebezpiecznej stronie realizowanego zadania - bez jakiegokolwiek entuzjazmu, zdeprymowany, ale już zdecydowany - odrzucając daleko od siebie