Gombrowicz lubi też dowodzić ostentacyjnie swej władzy nad językiem.<br>A jak ją lepiej udowodnić, niż zagarniając słowo cudze i wcielając je we własne. Tak zaś jest w Ferdydurke nieustannie. Z chwilą gdy mowa o tej czy innej postaci, zaraz jej słownictwo, wymowa czy składnia pojawia się w zdaniach narratora. "Już wieść się rozeszła między ludem.<br>Wiedzieli. Dziewczyny kuchenne musiały wygodoć parobkom" (F 232). To samo przydarzyło się przed chwilą słowom pańskim: &lt;q&gt;"(...) Konstanty nawet nie dopuszczał myśli, by Miętus mógł być czym innym niż szczeniakiem, on, który przy obiedzie przepijał doń za pan brat na gruncie homoerotycznym, teraz odżegnywał się od wszelkiej wspólności