młodziutkiej Donny Sol. Nie przypadkiem tytułami kolejnych dramatów Hugo (podobnie jak u innych dramaturgów piszących dla teatru) są imiona żeńskie: rola Marion de Lorme była pisana dla Marie Dorval, a główne role w przeznaczonych dla teatru Porte-Saint-Martin Lukrecji Borgii i Marii Tudor były kreowane z myślą o grze władczej gwiazdy tego teatru, pannie Georges (w tym ostatnim dramacie fatalny okazał się upór Hugo w kwestii obsady: drugą kobiecą rolę pierwszoplanową, którą przyrównywano do roli Ofelii, zarezerwował dla swej ukochanej Juliette; grała bardzo źle i po premierowym przedstawieniu zastąpiła ją przyszła żona Aleksandra Dumas, panna Ida). Sporo kłopotu sprawiła analogiczna