koniec roku 1968, czytałem, aby napisać o tym tomie recenzję dla jednego z literackich periodyków.<br> "Alby" są zresztą w tym tomiku dwie, i obie umieszczone w eksponowanych pozycjach: "Alba" otwiera zbiór, "Alba wtóra" go zamyka - łącznie stanowią więc kompozycyjną klamrę Zabaw zimowych. Tym większej wagi nabiera, ma się rozumieć, kwestia właściwego zrozumienia sensu słowa "alba" przez czytelnika. Poszperawszy w słownikach i encyklopediach, wywiązałem się wtedy z zadania chyba poprawnie, całą swoją interpretację omawianej książki opierając na rozbiorze symbolicznej opozycji jasności i mroku - konsekwencji faktu podstawowego: tego, że alba to pieśń poranna. Kiedy jednak dziś rzucam okiem na tę swoją recenzję sprzed