gdyż krętą ścieżką wlokła się pod górę. Świat zalała powódź wilgotnej ciemności, więc idący na przedzie oświetlał drogę latarką.<br>- Już niedaleko! - rzekł znużonym głosem Burski. - Za tym zagajnikiem...<br>Zaczerniła się sylwetka maleńkiego, drewnianego kościółka, takiego ubogiego przybytku, w którym Pan Bóg najchętniej przebywa i do którego czasem w dzień pogodny wlatują jaskółki i pszczoły. Obok stał domek, przed którym tkwiły na warcie dwa wyniosłe słoneczniki. W niewielkim oddaleniu bieliły się chłopskie chałupiny jak gromada białych owiec na łące &lt;page nr=190&gt;.<br>- Przystańcie, a ja zapukam - rzekł cicho Burski. - Żal mi budzić staruszka, ale co robić?<br>Uderzył lekko palcem w szybę okna i nasłuchiwał. - Trzeba