w dresie Andrzeja. Pijemy gorącą herbatę. Małgośka wciąż szlocha. Ojciec ogląda pocięte ubranie. Ten szloch się nigdy nie skończy. Oszaleję. Nagle i ja zaczynam płakać. Dlaczego płaczę?! Mogę się stać taka jak Małgośka. Więc na co czekam? Na co? Dlaczego płaczę?<br>Jest ktoś biedniejszy jeszcze ode mnie... <br> Andrzej...<br>Sierpniowa noc włazi przez szpary do stodoły. Pachnie siano. <br><br>Jutro wracamy do Warszawy. <br>Wszystko było jak we śnie: prowadziłem ją drogą między rosochatymi wierzbami, patrzyła na łąki nad Świstawką, przekroczyła próg domu, w którym się urodziłem, zasiadła przy naszym stole, zasnęła pod naszym dachem. Gdyby jeszcze tylko była zdrowa, radosna. I gdybym mógł