Typ tekstu: Książka
Autor: Dąbek Stanisław
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
Autor: Dąbek Stanisław
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
s. 20), Chlondowski
Missa Dominicalis II, 1918 (Hosanna, s. 16). Jedynie Gieburowski w mszy żałobnej
posłużył się szerzej rozbudowanym fugatem w Lacrimosa. Bardzo często wprowadzano
zdwojenia unisonowe i unisonowo-oktawowe (nie zawiera ich jedynie 5-głosowa
msza J.Surzyńskiego), zwłaszcza czterogłosu, bądź inne kombinacje zdwojeń, w
celu wyeksponowania przez wzmocnienie wolumenu brzmienia określonej struktury
tekstu, np. Chlondowski Missa Dominicalis II, 1948 (Pleni, s. 1), Furmanik Msza
ku czci Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze charakteryzuje typ narracji
płynnej, z rozczłonkowaniem odcinkowym respektującym strukturę wersową tekstów,
operującej pewnym zróżnicowaniem fakturalnym oraz kontrastem temp i dynamiki,
nie zaś wyrazu. Jako rezultat
Missa Dominicalis II, 1918 (Hosanna, s. 16). Jedynie Gieburowski w mszy żałobnej
posłużył się szerzej rozbudowanym fugatem w Lacrimosa. Bardzo często wprowadzano
zdwojenia unisonowe i unisonowo-oktawowe (nie zawiera ich jedynie 5-głosowa
msza J.Surzyńskiego), zwłaszcza czterogłosu, bądź inne kombinacje zdwojeń, w
celu wyeksponowania przez wzmocnienie wolumenu brzmienia określonej struktury
tekstu, np. Chlondowski Missa Dominicalis II, 1948 (Pleni, s. 1), Furmanik Msza
ku czci Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze charakteryzuje typ narracji
płynnej, z rozczłonkowaniem odcinkowym respektującym strukturę wersową tekstów,
operującej pewnym zróżnicowaniem fakturalnym oraz kontrastem temp i dynamiki,
nie zaś wyrazu. Jako rezultat
s. 20), Chlondowski <br>Missa Dominicalis II, 1918 (Hosanna, s. 16). Jedynie Gieburowski w mszy żałobnej <br>posłużył się szerzej rozbudowanym fugatem w Lacrimosa. Bardzo często wprowadzano <br>zdwojenia unisonowe i unisonowo-oktawowe (nie zawiera ich jedynie 5-głosowa <br>msza J.Surzyńskiego), zwłaszcza czterogłosu, bądź inne kombinacje zdwojeń, w <br>celu wyeksponowania przez wzmocnienie wolumenu brzmienia określonej struktury <br>tekstu, np. Chlondowski Missa Dominicalis II, 1948 (Pleni, s. 1), Furmanik Msza <br>ku czci Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze charakteryzuje typ narracji <br>płynnej, z rozczłonkowaniem odcinkowym respektującym strukturę wersową tekstów, <br>operującej pewnym zróżnicowaniem fakturalnym oraz kontrastem temp i dynamiki, <br>nie zaś wyrazu. Jako rezultat
