synowi wstępu do swojego domu. Chuck musiał to ścierpieć, ale było to dla niego poniżenie, które bardzo ciężko znosił.<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Bultonowie uważali&lt;/&gt;&lt;/&gt; - opowiadał pan Riegleys, &lt;q&gt;&lt;transl&gt;- że Kitty zasługuje na kogoś lepszego, a przede wszystkim - bardziej majętnego. A my cóż&lt;/&gt;&lt;/&gt; - Ruphus Riegleys rozłożył ręce &lt;q&gt;&lt;transl&gt;- nie jesteśmy, jak pan widzi, ani bogaci, ani wpływowi. Tłumaczyłem to wiele razy synowi, ale on był jak opętany, jakby ta dziewczyna rzuciła na niego jakieś czary.&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br>Pani Riegleys wyraziła się o wiele dosadniej.<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- To była suka, suka w rui, na kogo spojrzała, ten gonił ją, dopóki nie wypruł z siebie wszystkich flaków.&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Chuck także?&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Chuck robił wszystko, czego