a obie nie widzą jej, Ulki.<br>- Mimo, co z nią jest? - bezradnie zastanawia się Bogna po kolejnym, nieprzyjaznym odruchu córki.<br>Na to babka swoje: - przepoczwarza się.<br>- Jak długo można się przepoczwarzać - oburza się Bogna.<br>- Przypomnij siebie. Też trwało zanim umysł dopasował się do reszty.<br>- I jeszcze się nie dopasował! - Ulkę wścieka, że tak sobie o niej mówią, jakby jej tu wcale nie było. - Prawdopodobnie taki nasz gatunek. Niedojrzały, lekkomyślny, żyjący chwilą. Po kim też to mamy? - zastanawia się Ulka z wyraźną intencją.<br>- Po mnie - mówi spokojnie Marta.<br>- Ulka, jesteś okropna - obrusza się Bogna. Najchętniej sprałabym to wrogie stworzenie, tylko jak uderzyć