ustawił kamerę w swoim własnym domu i wycelował ją we własną matkę (sformułowanie Marcela Łozińskiego). Kobieta nie chce być filmowana. Ale pewnie nie zdaje sobie do końca sprawy, że prześladujący ją z kamerą w jej własnym mieszkaniu syn zrobi z tego film. W szlafroku, z wałkami na głowie miota się, wścieka. Bez żadnej maski daje upust swoim frustracjom i złościom. W domowym piekle ujawniają się jednak chwile, z których wyczytać można, że cała jej szamotanina podszyta jest miłością i lękiem o przyszłość syna.<br><br>Podczas projekcji młoda publiczność zarykuje się ze śmiechu, bo też chętnie dołożyłaby starym za ich ustawiczne zrzędzenie. Wydaje