epoce Renesansu na nowo odkryto znaczenie ścisłych metod generalizacji w badaniach przyrody, to równocześnie zwrócono uwagę na znaczenie drugiego bieguna poznania ludzkiego, poznania konkretnych zdarzeń historycznych, postaci ludzkich i ich działalności. Odkrywając znaczenie poznawania charakterów i indywidualności ludzkich, poszukiwano wówczas ogólnego wizerunku człowieka, obrazu wszystkich wartości ludzkich. Nie widząc odpowiednich, współczesnych, wzorcowych postaci, które przedstawiałyby pełnię realizacji możliwości ludzkich, sięgnięto do wzorów starożytnych, na przykład do opisów Plutarcha realizacji walorów obywatelskich i zalet osobistych. Sokrates, Platon, Arystoteles, Perykles, Marek Aureliusz stali się dla ludzi Renesansu takimi wzorcowymi indywidualnościami, które w pewnym większym lub mniejszym stopniu zrealizowały pełnię rozwoju humanitatis . Punktem wyjścia