całe życie starałem się tylko o to, by siebie nie ograniczać, nie ograniczać wewnętrznej, ale i zewnętrznej przestrzeni. Czułem się tak, jakbym znajdował się w małym, ciasnym miejscu, tak jak w tej chwili w ciasnej kuchni - manewruję między meblami, schylam głowę w odpowiednim miejscu, w odpowiednim miejscu się prostuję, i wszędzie napotykam jej spojrzenie, jej ciało tak samo uprawnione do przebywania w tym miejscu, w tym samym czasie, jej życie, bo i oddech, ciepło, zapach, szmer sukienki, szelest ust, którymi mnie karmi, jakby metodą usta-usta podawała tlen, wpychała na powrót duszę w to ciasne miejsce, z którego nieustannie próbuje się