do minimum, zastępując go nadrzędnym sensem praktycznej realizacji życiowej. Domyślasz się wreszcie, że się nie entuzjazmuję pragmatyzmem i jego konsekwencjami. A jednak zapewniam Cię, gdy i sam uprawiam turystykę poznawczą i innych widzę zajętych tą pracowitą i - bez ironii - chwalebną wspinaczką, zawsze ogarnia mnie pewien niepokój, czy jak powiedziałem zniecierpliwienie, wszystko jedno o nazwy. <br> Ta moja reakcja nie jest niczym szczególnym, przeciwnie - znajduję w niej cechy prymitywne, a można nawet zaryzykować, że dosyć powszechne. Nie ma w niej nic elitarnego, znaleźć ją można wśród ludzi najróżniejszych poziomów i światopoglądów. Dostrzegam ją, gdy tzw. inteligent czy półinteligent psioczy na doktora zdzierusa, gdy chłop