granice jakby zatarte między procesem wypowiedzi filozofa i artysty.<br>Miłosz pisze: "&lt;q&gt;niezrozumiały był przede wszystkim sam człowiek traktujący sprawy intelektualne, jakby to były sprawy życia i śmierci&lt;/&gt;". Tu Miłosz się myli. Ta właśnie postawa zyskiwała mu wyznawców. Wszystkim, którym horyzont umysłowy Sienkiewicza zdawał się nie tylko ciasny, ale zafałszowany - Brzozowski wybijał okno na świat. Wyrywał również czytelnika z towarzyskich nie obowiązujących dysput, ze świata &lt;orig&gt;podfilipszczyzny&lt;/&gt;. "Ton" jego pism zmuszał czytelnika do ustawienia siebie inaczej wobec życia, wszystko stawało się problemem sumienia, zobowiązywało wobec konkretnej danej rzeczywistości. Polsce "zdziecinniałej", "beztroskiej", "lekkomyślnej" i "próżniaczej", "&lt;q&gt;z widmem Rejtana strzeżącym progu każdej polskiej spiżarni&lt;/&gt;", polskiemu