Z każdą godziną pociąg coraz bardziej oddalał się na północ. Teraz od<br>czasu do czasu ukazywały się na zachodnim horyzoncie sinawe pasma<br>wzgórz. W niektórych miejscach obszary skrubu urywały się na<br>piaszczystych wydmach. Wszędzie panowała martwa cisza i spiekota... Tuż<br>przed zmierzchem za oknami pociągu rozpostarł się szeroki step, pokryty<br>wyblakłą od słońca trawą.<br> Był już gwiaździsty wieczór. Bentley właśnie zaczął przygotowywać się<br>do wysiadania. Tomek zaraz wychylił się przez okno. Wkrótce też<br>zawołał:<br> - Widzę w dali jakieś światełka! To chyba nasza stacja?<br> - Dojeżdżamy do Wilcannii - potwierdził Bentley, spoglądając na<br>zegarek.<br> W wieczornej ciszy donośnie rozległ się gwizd lokomotywy. Pociąg<br>zgrzytając