finansowy przypadający na każdego ucznia z finansów publicznych. Następnie uczniowie (rodzice) lokowaliby je w szkołach (państwowych lub prywatnych) wedle własnego uznania. To dopiero pozwalałoby szkołom uzyskać na podstawie bonów realne pieniądze. Na rynku oświatowym pojawiłaby się konkurencja, uczniowie staliby się klientami szkół, a nie ich petentami, mieliby wreszcie jakieś prawo wyboru. To zmusiłoby szkoły do inicjatywy, może trzeba by było zwolnień marnych pedagogów? Bezpieczniej jest jednak trwać na garnuszku budżetu... * Wielki przemysł oczekuje oddłużenia na koszt budżetu, czyli podatnika. W istocie jednak od lat już stosuje swoisty bojkot podatkowy, nie płacąc zaległego popiwku czy składek na ZUS (30 bln st. złotych