z daszkiem, latem chodził z gołą głową, zeschnięty od słońca i nieprzemakalny.<br>Gdy we wsi brakowało cieląt i świń, gdy ludzie byli już nasyceni albo gdy pomiędzy weselami i chrzcinami zapadała postna cisza, zaprzęgał do jesionowego wozu dwa konie i ruszał na południe. W domu zostawała kobieta. To nic wielkiego wydeptywać parę razy na dzień ścieżki między domem, chlewem i oborą - tak myślał. W sam raz na jedną babę. Podróż rozpoczynał rano i mógł być na miejscu po południu, ale w połowie drogi miał knajpę. Dokąd się nie wybrać, zawsze przy drodze stoi jakaś knajpa jak nagroda za ciszę i bezruch