lecz już gwiaździste niebo ze złocisto krwawiącym miesiącem.<br> Ależ przywoływanie nie stamtąd pochodzi. Nie z gwiazd! Nie z księżyca. Nie z lasu! Nie z białych kwiatów maskujących topiel! To nie wicher! Nie rytm ptasich nóg!<br> To z ciebie płyną wezwania! To w tobie trwa przywoływanie! To ty chcesz tańczyć, chcesz wydobyć się ze swej samotności, z samotności ciała, z samotności niespełnienia. Twoja krew, twoje marzenia... Wydostajesz się z siebie, wykluwasz jak pisklę i błyskawicznie dorastasz, dojrzewasz do tego tańca.<br> Wśród zbliżających się ptaków dostrzegasz zarysy, sylwetki, nie wyjaśnione, mgliste, ptasie dusze, cienie ptasich bogów. Każdy ptak tańczy ze swym bogiem, każdy ptak