na glikolizę. Choć rzadkie drobne <br>małże znane są już od początku kambru, do późnego ordowiku nie miały istotnego <br>&lt;page nr=165&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>znaczenia w biocenozach grząskiego dna ani w homogenizowaniu osadu. Dopiero wtedy wyodrębniły się ich główne pnie ewolucyjne (ryc. 7.6), a wśród nich formy potrafiące wykorzystać najbardziej niekorzystną stronę życia w błocie - wydobywający się zeń siarkowodór. Przetrwały do dziś bardzo odmienne od siebie Solemya i Lucina. W ich skrzelach żyją bakterie chomoautotroficzne odżywiające się siarkowodorem. Palcokształtna noga tych małżów penetruje osad, wyzwalając zeń siarkowodór. U Lucina przegroda rozdziela dolną część jamy skrzelowej, zarezerwowaną dla bakterii beztlenowych, od górnej, gdzie przepływa (wzdłuż ciała) natleniona woda