lub mrok, przejeżdżaliśmy obok wypalonych kamienic. Było ich już bardzo mało i właśnie dlatego wydawały się konstrukcjami tajemniczymi; stały dumne przez swą nieprzydatność.<br>Pomimo pozornego spokoju ciągle jesteś w ataku albo się bronisz. Nadajesz cechy ludzkie rzeczom, bo nie czujesz się zbyt pewnie, wciśnięty w kąt taksówki i ogłuszony jazzem wydobywającym się z radia, umieszczonego w tablicy rozdzielczej. Musisz z betonowych szkieletów czynić swoich sprzymierzeńców; wiesz, że to daremny trud i jesteś gotów jeszcze zacieklej ożywiać rzeczy martwe. Rozsiadłeś się teraz wygodniej, jazzu słuchasz z pewną przyjemnością. Kiedy auto przejeżdża obok wypalonych kamienic, są to już dla ciebie po prostu ruiny