politycznego. Wspomnijmy kilka spośród nich: Raymond Aron, Jean Marie Domenach, Lionel Jospin, Gilles Martinet i Gerard Jacquet z kierownictwa Partii Socjalistycznej, Jean Jacques Marie i Jacques Juillard z ruchu związkowego; Leon Hammon, były minister Pompidou. Wśród dyskutantów i publiczności reprezentowane były wszystkie odcienie lewicy z wyjątkiem komunistów, którzy jak zwykle wykręcili się jakimś zawiłym i nikogo już zresztą nie obchodzącym argumentem.<br>Wśród około trzydziestu referentów paryski świat naukowy i polityczny reprezentowali: Annie Kriegel (profesor socjologii politycznej, Nanterre), Alain Besanqon (sowietolog), Pierre Daix (pisarz), Claude Lefort (profesor &lt;foreign lang="fr"&gt;École des Hautes Etudes en Sciences Politiques)&lt;/&gt;, Paul Thibaud (redaktor miesięcznika &lt;tit&gt;Esprit)&lt;/&gt;, Pierre Hassner (profesor &lt;foreign lang="fr"&gt;Fondation