1991r. dla uczestników i obserwatorów życia politycznego jasne stało się narastanie społecznej dezaprobaty dla transformacji ustrojowej, szczególnie dla zasad i metod przekształceń własnościowych sektora państwowego. Trudna sytuacja ekonomiczna wywoływała dość powszechnie nastroje niepewności i lęku wśród załóg przedsiębiorstw państwowych, traktowanych zresztą przez część liberalnych polityków jako podmioty ekonomiczne skazane na wymarcie. Obawy te były podsycane nie tylko przez wypowiedzi niektórych polityków populistycznych (Stanisław Tymiński, Andrzej Lepper, działacze KPN), ale także przez opozycyjną retorykę polityków w istocie popierających prokapitalistyczne przemiany rynkowe (Lech Wałęsa, Adam Glapiński). Jednocześnie tempo prywatyzacji okazywało się znacznie wolniejsze niż zakładano to w roku 1990, co stawiało pod znakiem