nie nowe, ale przecież wciąż na nowo przez najwybitniejszych artystów podejmowane. I nie jest rzeczą przypadku, że tak często, a jest tak i u Henryka Stażewskiego, podejmuje się je wówczas, gdy ma się za sobą dużą drogę twórczą; gdy narastają doświadczenia; przemyślenia, refleksje. Dla Stażewskiego oba te zagadnienia przybierają szczególną, wynikającą z całej jego poprzedniej twórczości postać. Linia jest linią prostą, szeregiem odcinków umieszczonych na białym płótnie, najprostszych, przecinających się, układanych w wiązki, równoległych bądź, zbiegających się w jednym punkcie. I tych kilka cienkich czarnych linii na białej powierzchni płótna zaczyna organizować przestrzeń, dawać złudzenia (choć nie chodzi tu artyście o