w 1953 r. pozwala na obliczenie poziomów rotacyjnych i oscylacyjnych w schematach stanów energetycznych różnych jąder. Z obliczeń widać, że wzbudzone stany rotacyjne są rozmieszczone dużo gęściej i przejścia między nimi cechują się dużo mniejszymi energiami niż przy wzbudzeniu nukleonowym i oscylacyjnym (np. dla 238 po zderzeniu kulombowskim wzbudzenie nukleonowe wynosi 1,27 MeV, oscylacyjne 1,058 i 1,013 MeV, rotacyjne: ((...))) .<br> Model ten został zmodyfikowany przez Nilssona dla jąder o nieparzystych A z uwzględnieniem sprzężenia między momentem rotacyjnym zdeformowanego rdzenia (utworzonego przez powłoki zamknięte) a momentem pędu nieparzystego nukleonu. Poziomy energetyczne obliczone z modelu Nilssona różnią się od stanów opisanych