we własnym imieniu (na przykład Do Aleksandra, synowca, na imieniny po ożenieniu); wierszowane toasty i pozdrowienia kierowane do sąsiadów (Toast na imieniny pana Pawła Stadnickiego); żartobliwe wierszyki przypominające słynne rymy księdza Baki, a nawiązujące do codziennych wydarzeń we własnym domu i w sąsiedztwie (Do Henryka, synowca, po polowaniu); wreszcie poważne wynurzenia i refleksje, nieraz nawet w tonie elegijnym, adresowane do ludzi poecie bliskich – żywych i zmarłych, których bądź to darzył przyjaźnią, bądź szczególnym uznaniem (Do Wincentego Krasińskiego w roku 1843, Anakreontyk do Stanisława Małachowskiego, Do księdza Walentego Baranowskiego, Do pani Rozalii Rzewuskiej z okazji jej zapisu na szpital oftalmiczny w