z jej wszystkimi ułomnościami. Pan Cogito wybiera "niepewną jasność" przeciw wyobraźni romantycznej. Pan Cogito, nieodłączny cień poety Herberta, to również upostaciowany dystans.<br> Jedną z zasadniczych kwestii w świecie poezji Herberta była od początku trudność w porozumieniu między ludźmi, trudność wypowiadania uczuć.<br> Wydaje się, jakby Pan Cogito, który jest przecież "pośrednikiem" wypowiedzi, ułatwił poecie wyrażenie własnych myśli. Poeta zaczął częściej używać także słowa "ja", zarówno w cyklu Pan Cogito, jak i poza nim.<br> Postać Pana Cogito pojawia się w tomach: Raport z oblężonego Miasta i inne wiersze (1983), Elegia na odejście (1990) Rovigo (1992). Ale nie jest to tak istotne, jak fakt