organizmu można przedstawić następująco (G. Flemming 1979):<br><br>(...)<br><br>gdzie: Q - ciepło wytwarzane podczas przemiany materii, Se - dopływ promieniowania cieplnego z zewnątrz, Sa - wypromieniowywanie termiczne ciała, L - konwekcyjny strumień ciepła skierowany od ciała do powietrza, V - ciepło parowania, Dq - ciepło magazynowane w zewnętrznych warstwach ciała. Przy niskich temperaturach po stronie strat przeważa wypromieniowywanie ciepła (Sa i L), przy wysokich zaś - parowanie (V). Każdy organizm, w tym również i ludzki, ma właściwe mu mechanizmy termoregulacyjne umożliwiające przystosowanie się do skrajnych nawet warunków. Wymaga to jednak przystosowania się (zahartowania) do zmienności warunków termicznych, a w szczególnie skrajnych przypadkach - określonych predyspozycji uwarunkowanych genetycznie. W odniesieniu do