w ostatnim rzędzie, wyprostowany, poważny. Wziąłem szkło. Mała głowa stała się teraz wyrazista i duża, wynurzywszy się ku mnie z tłumu. Przypomniałem sobie w tym momencie o uspokajającej depeszy, którą wysłałem, i przybliżyłem jeszcze bardziej do oczu jego podobiznę. Drżała, bo ręka mi drżała. Uśmiechnąłem się do ojca. Niepotrzebnie miał wyraz twarzy taki poważny.<br>- A to ksiądz de Vos. Poznajesz? - Nic się nie zmienił - zawołałem.<br>- A tu nasz ówczesny rektor, Celso Travia, dzisiejszy kardynał i dziekan Roty. A obok - monsignore Rigaud. - Niemożliwe! Jaki chudy!<br>- Tak, rzeczywiście roztył się od tego czasu trochę. Cóż, niektórzy tyją. Siedzący tryb życia!<br>Następnie Campilli podprowadził mnie